Czasami nie zauważamy jak bardzo zmieniamy się na złe. Stajemy się surowi, nieszczęsliwi, pozornie szczęśliwi. Myślimy sobie „jest dobrze – jestem dorosła, niezależna, finansowo nie tonę, mam znajomych, często ktoś wpadnie na piwo” - i tyle z naszego życia. Szczyt jego.
Czasami potrzebny jest mały bodziec, jedno zdarzenie, jedna osoba, jeden film, jedna bajka, jeden widok na ulicy by zapaliła się w naszych głowach lampka. Stajemy się na pewne zdarzenia bardziej wrażliwi. Dostrzegamy powoli coraz więcej. Po cichu uśmiechamy się. Uśmiechamy się na widoki, na wspomnienia. Nawet bałagan pozostawiony w pokoju przez dzieci nie denerwuje nas tylko cieszy. Aż w końcu nadchodzi moment kiedy opuszczają nas czarne chmury, przestajemy marszczyć czoło i pukamy się w głowę krzycząc "matko, co ja najlepszego zrobiłem!?"
Przerażająco w bardzo łatwy sposób zapominamy o tym co jest na prawdę w życiu ważne. A najgorzej jest gdy nie chcemy zauważyć co złego z nami się stało. Odbieramy ludzi słowa jak atak i zostajemy sami.
Link do filmu: klik
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz